بررسی مقایسه ای تأثیر خستگی عضلات پروگزیمال و دیستال اندام تحتانی بر کنترل پاسچرال مردان سالم

هدف: مطالعات متعددی تأثیرات خستگی عضلانی، بر حس عمقی و کنترل عصبی عضلانی را نشان داده اند. با این حال، تمامی مطالعات موجود صرفاً تأثیر خستگی موضعی در عضلات ناحیه مچ پا، بر کنترل پاسچرال را مورد بررسی قرار داده اند و، تاکنون پژوهشی که به بررسی تأثیر خستگی عضلات پروگزیمال اندام تحتانی بر کنترل پاسچرال پرداخته باشد مشاهده نشده است. مقایسه میزان تغییرات در پارامترهای کنترل پاسچرال بعد از خستگی ایزوکینتیک عضلات پروگزیمال و دیستال اندام تحتانی. روش بررسی: نمونه مورد مطالعه تعداد 20 نفر مرد جوان سام بود (سن:4/2-/+6/22 سال، قد 6/3-/+7/173 سانتی متر، وزن: 9/7-/+3/63 کیلوگرم ). تعداد جلسه های آزمون 4 جلسه بود که ترتیب آنها براساس محل و صفحه خستگی به صورت تصادفی انتخاب می شد. با استفاده از دینامومتر ایزوکینتیک بایودکس، در هر یک از جلسات، خستگی در یکی از گروه های عضلانی زیر ایجاد می شد: پلانتار/دورسی فلکسورهای مچ پا، اورتور/اینوتورهای مچ پا، فلکسور/اکستنسورهای ران، و ابداکتور/بایودکس استفاده شد و شاخص های ثباتی کلی، قدامی /خلفی، و طرفی ثبت می شد. مقادیر بالاتر این شاخصها نشانگر مهارت تعادلی کمتری بود. یافته ها: تحلیل نتایج تعادلی قبل و بعد از خستگی در تمامی جلسه های آزمون، نشانگر افزایش معنی دار تمامی شاخص های ثباتی می باشد. تحلیل واریانس برای اندازه های مکرر بر روی میزان تغییرات شاخصهای ثباتی در هر جلسه آزمون صورت گرفت، نتایج نشان داد که خستگی عضلات مفصل ران باعث افزایش بیشتری در شاخصهای ثباتی نسبت به عضلات مچ پا می شود. نتیجه گیری: خستگی ایزوکنیتیک عضلات مچ و ران، باعث کاهش معنی دار توانایی کنترل پاسچرال در مردان سالم جوان می شود. به علاوه، یافته های تحقیق حاکی از آن است که عضلات مفصل ران نقش برجسته تری در کنترل پاسچرال دارند.